Turgut Özakman’a Minnet ve Saygıyla…

script async src=”https://pagead2.googlesyndication.com/pagead/js/adsbygoogle.js?client=ca-pub-7350718767107764″
crossorigin=”anonymous”></script

İçi sıkıldı…Oda karanlık, ev karanlık, dünyanın tamamı kapkara dörtnala geliyor emperyalizmin askerleri. Öldürmek, öldürmek istiyorlar. Ne kadar Türk varsa öldürmek, önce eziyet etmek sonra öldürmek istiyorlar. Ellerini dokundukları, ayaklarını bastıkları yerleri kurutuyorlar. Geldikleri yerde güneş kararıyor.

Çok yaklaştılar Polatlı’ya, düşürdüler mi son kaleyi, sonrası Ankara. “Bitti” diyecekler “Türkler bitti…” Oysa Türkler bitmez …Bilmezler ki Türkler bitse, tarih biter, dünya biter…Bilmezler mi? Bilirleeer ama istemezler bilmek! Gün, derler gün bugündür… Dayandık mı Polatlı son savunma kalesine, ver elini Ankara…

İçi sıkıldı. Gelen haberler, duyulanlar hiç iyi değildi. İstemiyordu umudunu yitirmek, etrafına baktı keyifsiz. Kapının önünde güneş altında oynayan torunlarına …Ufka baktı, kapkara… İçi sızladı. Nice olur hali torunların? Nasıl ölür, onları düşmana bırakıp? İçi sıkıldı. Veremezdi son nefesini burada bu haller böyle iken…

Kapının önüne çıktı hava almaya, torunlarına bakmaya, havada rüzgar var az biraz… Toz bulutu ilerde. İlerde …İlerde atlar var. Atlar? Düşman mı geliyor? Vurmaya başladı yüreği güm güm… Yaklaştı torunlarına, durdu başlarında. Bütün dikkatiyle ileri baktı. Baktı ki ne görsün? “At üzerinde kalpaklı kalpaklı adamlar geliyor ufuktan” İncecik, tiz sesi inletti ovayı “Kemal’in askerleri geldi…Kemal’in askerleriii…”

Çığlığı duyan köy toplandı, yaşlı kadının yanında. Gelmişti Kemal’in askerleri, gece, gündüz demeden, aç, susuz, soğuk, sıcak, yağmur, kar, çamur, hayat, ölüm demeden var güçleriyle koşmuş, yetişmişlerdi Kemal’in askerleri, düşmandan önce.

Sonrası malum….

Not: Tırnak içinde geçen yerler Turgut Özakman’ın Şu çılgın Türkler kitabından alıntıdır … Kendisine saygı ve minnetle…