script async src=”″crossorigin=”anonymous”></script
Bugün içimden, insanlığın her dönem yüz karası savaşın anatomisi kabul edilebilecek bir romandan bahsetmek geliyor. Erich Maria Remarque’nin ölümsüz eseri Garp Cephesinde Yeni Bir Şey Yok .
“Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok”, anlatmak istediklerini o derece sanatsal bir rahatsız edicilikle ortaya koyar ki,1933 Yılında Nazi Almanya’sında yakılan kitaplar arasında olmaktan kurtulamaz. Ve Fakat yakılmış olması daha sonraki yıllarda okunmasının, zaman içinde de devleşmesinin önüne geçemez.
Eser, insanın sonsuz hırsını, savaşın anlamsızlığını hatta kazananı olmayacağını ama mutlaka herkesten bir şeyler götüreceğini son derece çarpıcı biçimde anlatır. Yazar daha sonra yaptığı açıklamalarda vurgulamak istediği ana fikrin “Kimse savaştan sağ çıkamaz” olduğunu belirtiyor.
Muharebe İkinci Dünya savaşında 800 km.lik batı cephesinde geçer. İronik bir şekilde kitabın başından sonuna kadar altı üstü futbol sahası büyüklüğünde bir toprak parçası için savaşılır.
Hayatlar yıkılır, genç insanlar yok yere ölür. Savaş hiç bitmez. Söz konusu toprak parçası zaman zaman Fransızların zaman zaman Almanların eline geçer. Her iki ülke için de bu gelişmeler bir kayıp ya da bir kazanç olma niteliğinde değildir. O derece önemsiz bir toprak parçasıdır uğrunda yok olunan.
Fakat cephe gerisinde dönen bin bir türlü hesap asla sonuçlanmadığı için ne olursa olsun savaş hep devam eder. Yer yerinden oynar, Dünya insanların başına yıkılır. Ölümün bile, sağ kalıp sonraki travmalarla yaşamı sürdürmekten daha tercih edilebilir olduğu dönemlerden geçilir.
Bütün bunlar olup biterken, cepheden merkeze giden rapor hep aynıdır “Garp cephesinde yeni bir şey yok”. Roman boyu birlikte yol aldığımız genç askerlerin aşama aşama bütün insanlığını, yaşam sevincini yitirip, sonrasında öldüklerine şahit olduğumuzda cepheden merkeze gitmesi için düzenlenen rapor yine değişmez :
“Garp cephesinde her şey sakin” Yazar eserini bu cümle ile kapatır.
